Samen zoeken we,
naar het onzichtbare.
Het vreemde vinden wij onacceptabel,
het ontastbare maakt ons angstig.
Soms pijn van binnen, en o zo nietig,
onze innerlijke strijd.
Het leven terug in eigen handen,
in een vlaag van verlangen.
De vreugde van ons bestaan,
is de kunst van accepteren om momenten vrij te laten.
Een nieuwe dag vol frisheid,
doen je als mens steeds meer groeien.
Het eerste waar ik aan dacht,
is het laatste dat ik wist.
Grijp nu je kans,
lang genoeg afgewacht.
En later blijkt dan,
toevallig…in de juiste volgorde.
En zo is die cirkel weer rond,
laat die nieuwe ”ronde” maar komen.
Er is een kracht,
nooit zo sterk geweest.
Opstaan en doorgaan horen daarbij,
zeker voor de vooruitgang.
Dan voel je pas,
wat afzien en leven is.
In mijn hart voor het leven,
dat zal het zijn.
Zullen deze ervaringen,
zeker beloond worden.
Deze lach op mijn gezicht,
valt nu alles af te lezen.
Ik ben zo sterk,
omdat ik durf af te zien.
Wordt zichtbaar, opbloeien, vrij ademen,
en dat voor altijd,
JE BENT NOG STERKER DAN JE WERKELIJK DENKT TE ZIJN!